Pałac, Mańczyce

Ula bardzo lubi obserwować świat uciekający za oknem w samochodzie. Niebo, drzewa, domy, kościoły, pałace..., tak, tak dokładnie pałace. Tak się składa, że przez Mańczyce Ula i Mama przejeżdżają często i zawsze zwracają uwagę na imponujący, choć bardzo zniszczony pałac. Tym razem postanowiły się zatrzymać, zaparkowały czerwone auto, wiernego towarzysza wypraw na poboczu i poszły zwiedzać.

Tak naprawdę to zwiedzanie ograniczyło się do pooglądania budowli zza ogrodzenia. Choć pałac jeszcze przed kilkudziesięcioma laty należał do bogatych, bardzo bogatych i szlachetnie urodzonych właścicieli to obecnie jest ruiną. Ula i Mama przymykają oczy i wyobrażają sobie, jak mógł wyglądać w okresie świetności, jak pięknie musiało być w środku. Po wojnie pałac należał do PGRu, czyli do Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Mama nie znalazła informacji (może czytelnicy wiedzą i podpowiedzą?) co się w nim znajdowało w tym czasie, ale w najlepszym wypadku mogły być tam biura. Zamiast hrabiów i księżniczek podjeżdżających karetami codziennie przychodziły tam np, panie urzędniczki. Mniej to romantyczne, a poza tym PGR nie dbał już o marmurowe kominki i drewnianą boazerię... W ten sposób powstała ruina.